“İnsanın, çıkmaz sokağa girdiği anda duvarı yıkacak kardeşleri olmalı yanında.”

Bir yapbozun parçaları olan insanlar, daima zıt kutuplarda olduklarını sanarak kendilerini kandırırlar.

İki okulun öğrencileri aslında çok iyi dost olabilecekken, saçma bir öfke kıvılcımını büyük bir yangına dönüştürüp, senelerce kendilerini bu yangında yanmaya mahkûm ederler. Öyle ki, birbirlerine karşı duydukları kin ve nefret, zamanla ‘Düşman Okullar’ diye anılmalarına yol açar.

Peki, Düşman Okullar’ın öğrencileri bir yerden sonra sıkılırsa ve düşman olmak istemezse ne olur?

Bu, içinde fırtınalar kopmasına rağmen fısıldayamayan insanların hikâyesi…

Bu, adına nefret denilerek inkâr edilen duyguların aşka dönüşmesinin hikâyesi…

Bu, dostluğun hikâyesi…